how to raise a saint and a martyr in the heart of Europe today

In just few hours Marianna Popieluszko will be present at the Mass for the Beatification of her son, father Jerzy Popieluszko (Yeh-zhee  Poh-pye-woosh-koh), who was murdered over 25 years ago. She will carry the relics of her own son to the altar.

Father Jerzy Popieluszko was a Solidarity chaplain and became a spiritual leader of those who were pursuing non-violent liberation of Poland from Communism. You can read father Jerzy’s story in many places now, but I wanted to find more about his upbringing, childhood and the role of his parents in raising a present day saint and martyr.

These are few nuggets that I found around the web, mostly from his mom’s interviews.

Father Jerzy’s family lived in a small village Okopy in the far East of Poland, which is almost exactly the geographical center of Europe. His parents were peasants, lived simply and were very devout Catholics, as most of Poles in that region. When Marianna was pregnant with her son, she consecrated him to the glory of God and to Mary, and prayed that he will become a priest one day. She says that she doesn’t know if her prayers were answered, or maybe someone else’s prayerful petitions, but Jerzy, born on the Feast of the Cross, became a priest.

“God gives grace, and if a person responds to it, and walks God’s way, he will receive this grace.”

Since his childhood, Jerzy was fascinated by priesthood. He would walk 5km (3 miles) daily before the school to serve as an altar boy at the Holy Mass, and after school he went to church to pray Rosary. People thought that he was to spiritual. His mom was told by the elementary school principal that Jerzy spends to much time in church.

“After seventh grade he wanted to join lower seminary in Niepokalanow (Maximilan Kolbe’s City of the Immaculate), but I told him that he was to young then. When his friends finished high school and were celebrating the High Scholl Ball – he took the train to Warsaw for the seminary. I was happy when he became priest and I was praying constantly that he will be faithful to God, because this is the most important thing in life”.

She was teaching her children daily how to pray, kneeling before the small home altar with the figure of the Holy Mother. On Wednesdays – they prayed to Our Lady of Perpetual Help, on Fridays – to the Heart of Jesus, on Saturdays – to Black Madonna of Czestochowa. In May the whole family would recite Litany of the Blessed Virgin, in July – Litany to the Blood of Jesus, in October and throughout the rest of the year – the Rosary. During the storms she would lit a candle and pray.

“His first seminary was in his home.”

“He was a nice, obedient child, but every child can be that way, if parents will keep them straight. All my children were the same. I did not punish them, there was no hitting, just very stern words: You have to do it!
My kids were not into mischief. Whoever prays well, this person has no place for silliness in life.”

“Death of Jerzy for me is like a stone for my whole life. It is a great pain. This wound is opening over and over, for who can forget such a thing. But I do not judge no one, and I do not demand no one’s death. God Himself will judge them one day. And the murderer’s will have to bare their penance. But I ask Jesus to forgive them. I would be the most happy if they would come to God.”

John Paul II concluded meeting with Marianna: “Mother, you have given us a great son”. And she responded, suprising even the pope: “Holy Father, I did not give him, but God has given him to the world through me. I gave him to the Church and I can’t take him back.” The Pope kissed her and hugged her.

What is the most important thing in life?

“To be faithful to God and, as much as one can, to serve others.

She feels his presence.

“Once my legs were hurting me greatly and I should go for surgery. When I came to the grave of father Jerzy, the pain dissapeared. Now I can digg potatoes even for the whole week without a break” (she was over 80 years old when she said that).

How does it feel to be a mother of a martyr?

“You will know it only if you live through it. You have to receive the will of God. God chooses his martyrs. It is not possible to become one without His grace.”

What do you pray while you pray Rosary?

“I pray for repentance of sinners, priestly vocations, and I thank for received graces.”

What is the most important thing in life?

” God. If God is first, everything will take its rightful place. After you wake up, think about God right away. Then Rosary – one part. And then you start your day.

Do you pray to father Jerzy?

“I pray to God.”

But through father’s intercession?

“I don’t bother him, because people have more urgent needs, and he knows what I need and he is asking God for it.”

Do you feel his protection?

” I feel protection of Mary, Queen of Poland. Mother understands the best and in her hands is everything.”

Last words of father Popieluszko, before going on a fateful trip to another city:

“Let’s pray so we can be free from fear and intimidation, but mostly free from the desire of revenge and retaliation”

Announcement of finding the body of father Popieluszko, where people gathered in the church and during the prayer Our Father, repeat three times “… and forgive us our trespasses as we forgive those who trespass against us”.

The next day father Jerzy’s mom in the church where Popieluszko served turned to the people and said: “I forgive. I forgive.”

Marianna received St. Rita’s International reward, which is given to people who forgive the murderers of their loved ones. She says she has forgiven the murderers of her son and she is praying for their conversion. She said that “they were fighting God, not my son”, and that they were trying to fight the Church. Since then she can’t recite other mysteries of Rosary than Sorrowful decades.

Polish late President Lech Kaczynski awarded posthumously father Jerzy Popieluszko with an Order of the White Eagle which is the highest decoration given to Polish citizens for their merits. Here he is kissing Marianna’s hand and expressing his gratitude.

The mother of Father Jerzy Popieliszko, Marianna, second left, prays with family members at her son’s grave in front of the St. Stanislaw Kostka church in Warsaw, Poland, Saturday, June 5, 2010

Director’s commentary:

English Language version of the movie is in preparation:

Sanctuary of Bl. Jerzy Popiełuszko

Marianna Popiełuszko in procession behind her son’s relics:

Update: Oct 2012 – new book called “Mother of the Saint” just came out. Once I get it and read it, I’ll update this post. 🙂

gdziekolwiek jest Chrystus, tam Kosciol Katolicki

Nie ma nic powazniejszego niz swietokradztwo schizmy, gdyz zadna przyczyna nie usprawiedliwia rozlamu jednosci kosciola.

sw. Augustyn, 400r.

Kiedy odsylamy ich do tej Tradycji, ktora wziela swoj poczatek od Apostolow, i jest zachowana za pomoca sukcesji prezbiterow w kosciolach, oni sprzeciwiaja sie Tradycji, mowiac, ze sami sa madrzejsi, nie tylko od prezbiterow, lecz takze od Apostolow.

sw. Ireneusz, 180 r.

Posluszenstwo prezbiterom kosciola, ktorzy, jak juz wykazalem, posiadaja sukcesje od Apostolow, jest niezbedne. Wszystkich innych, ktorzy odeszli od pierwotnej sukcesji , zbieraja sie razem w jakichs innych miejscach, powinnismy podejrzewac. Gdyz sa to albo heretycy lub umysly przewrotne albo schizmatycy, nadeci i samozadowalajacy sie. Dlatego odpowiednim jest powsciagliwosc w stosunku do nich wszystkich, a przylgniecie do tych, o ktorych, jak juz wspomnialem, trzymaja sie doktryny Apostolow.

sw. Ireneusz 180 r.

Nie moze byc uwazany za biskupa ten, ktory nie jest niczyim nastepca. Pogardzil on bowiem ewangeliczna i Apostolska Tradycja z niego wyplywajaca. Gdyz prawdziwy pasterz pozostaje i przewodniczy Kosciolowi Bozemu przez sukcesyjna ordynacje. Dlatego staje sie on obcym i bluznierca, wrogiem pokoju Panskiego.

sw. Cyprian z Kartaginy 250 r.

Gdyz z tym kosciolem rzymskim, z powodu jego poteznego pierwszenstwa, kazdy inny kosciol, czyli wszedzie i wszyscy wierzacy, powinni sie  zgadzac.

sw. Ireneusz 180 r.

Zwroccie uwage na tych, ktorzy posiadaja innowiercze opinie na temat laski Jezusa Chrystusa, ktory przyszedl do nas, i zobaczcie jak przeciwne (odmienne)  sa one umyslowi Bozemu… Wstrzymuja sie oni od Eucharystii i modlitwy, gdyz nie wyznaja, ze Eucharystia jest cialem naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa.

sw Ignacy Antiochenski 107 r.

Uwazajcie, aby podazac za biskupem, tak jak Jezus podazal za Ojcem…Ten, kto szanuje biskupa, jest szanowany przez Boga; ktokolwiek czyni cos bez wiedzy biskupa, tak naprawde sluzy diablu.

sw. Ignacy Antiochenski, 107 r

Czym byl Piotr, tym byla zaiste i reszta. Piotrowi dane jest pierwszenstwo, aby okazac, ze jeden jest Kosciol Chrystusa i jedna katedra.

St. Cyprian 251 r.

Jezeli ktokolwiek w kosciele podaza sladami schizmatyka, nie odziedziczy krolestwa Bozego.

sw. Ignacy Antiochenski 110 r.

Gdziekolwiek się pokaże biskup, niech tam będą wszyscy. Tak jak gdziekolwiek jest Chrystus, tam też jest Kościół katolicki.

sw. Ignacy Antiochenski 110 r.

Ty, Panie, wiesz, że chciałbym zachować do końca paru przyjaciół

Panie, Ty wiesz lepiej aniżeli ja sam,

że się starzeje i pewnego dnia bedę stary.

Zachowaj mnie od zgubnego nawyku mniemania,

ze muszę coś powiedzieć na każdy temat i przy każdej okazji.

Odbierz mi chęć prostowania każdemu jego ścieżek.

Uczyń mnie poważnym, lecz nie ponurym, czynnym, lecz nie narzucającym się.

Szkoda mi nie spożytkować wielkich zasobów mądrości, jakie posiadam,

ale Ty, Panie, wiesz, że chciałbym zachować do końca paru przyjaciół.

Wyzwól mój umysł od niekończącego brnięcia w szczegóły

i dodaj mi skrzydeł, bym w lot przechodził do rzeczy.

Zamknij mi usta w przedmiocie mych niedomagań i cierpień, w miarę jak ich przybywa,

a chęć wyliczenia ich staje się z upływem lat coraz słodsza.

Nie proszę o łaskę rozkoszowania sie opowieściami o cudzych cierpieniach ,

ale daj mi cierpliwość wysłuchania ich.

Nie śmiem Cie prosić o lepszą pamięć, ale prosze Cię o większą pokorę

i mniej niezachwianą pewność, gdy moje wspomnienia wydają sie sprzeczne z cudzymi.

Uzycz mi chwalebnego poczucia, że czasami moge się mylić.

Zachowaj mnie miłym dla ludzi, choć z niektórymi z nich doprawdy trudno wytrzymać.

Nie chcę byc świętym, ale zgryźliwi starcy- to jeden ze szczytów osiągnięć szatana.

Daj mi zdolność dostrzegania dobrych rzeczy w nieoczekiwanych miejscach

i niespodziewanych zalet w ludziach. Daj mi, Panie łaskę mówienia im o tym.

Tekst znajdujący sie przy grobie Świętego Tomasz z Akwinu w Tuluzie

rozlam jest grzechem

rozłam – podział, zwykle na dwa przeciwstawne obozy

rozlamac sie – 1. stać się rozłamanym 2. utracic jednosc

Na pytanie: “Dlaczego powrot do Kosciola Katolickiego wlasnie teraz?” moglabym odpowiedziec prosto: Gdyz zrozumialam, ze to jest wlasnie kosciol, ktory zalozyl nasz Pan Jezus Chrystus 2000 lat temu i ze Jego pragnieniem bylo, aby kosciol ten byl jeden, a nie podzielony na 30 000 (wiem, powtarzam sie jak zdarta plyta…). Jedno z pierwszych nurtujacych pytan, ktore doprowadzily mnie do tej decyzji bylo nastepujace:

Co mial na mysli Pan modlac sie o jednosc kosciola? I pytania towarzyszace:

Czy naprawde mozemy twierdzic, ze nam nie przeszkadza, ze mamy 30 000 denominacji i ze to jest swiadectwem chrzescijanskiej jednosci, aczkolwiek w “roznorodnosci”? Jednym slowem, na czym ta jednosc ma sie opierac?

Czy naprawde mozemy twierdzic, ze coraz to kolejne rozlamy wewnatrz kosciolow i wspolnot doprowadzajace do odejscia i tworzenia oddzielnych “kosciolow” (czasem za przyzwoleniem, z tzw. blogoslawienstwem lidera czy pastora, bo nic innego rozlamu i tak juz nie uratuje), to dzielo Boze i czy przechodzenie nad tym do porzadku dziennego po paru latach (bo nic innego w sumie juz sie nie da zrobic i kolejne jatrzenia spowoduja tylko wiekszy bol i rozdarcie) jest biblijne? Czy “dawanie sobie prawa” do odejscia i rozlamu jest biblijne?

Czy jestemy pewni, ze zamiarem slow Pawla, piszacego pod wplywem Ducha Swietego o Ciele Chrystusa bylo, aby reka nie zgadzala sie z sercem ani noga, lecz kazde z nich twierdzilo, ze “tak nam Pan powiedzial i tak nas poprowadzil?” Skoro Chrystus jest glowa kosciola, czy mozemy trwac w przekonaniu, ze wszystkie “denominacje” sa rownorzedne? Na jakiej podstawie mozemy tak twierdzic, skoro kazda z tych denominacji ma nieco lub zasadniczo inne wyznanie wiary….czyzby sluchali slow tego samego Chrystusa, ktory jest jeden, niepodzielony i mowi tylko prawde? Skad wiec tyle zamieszania teologicznego?

Czy bedziemy udawac, ze nas nie rania i nie raza ciagle rozlamy wewnatrz kosciolow, ktore sa spowodowane glownie niezgoda teologiczna, lub pragnieniem rozpoczecia “wlasnej, namaszczonej poslugi”, co do ktorej ludzie twierdza, ze maja powolanie, otrzymali slowa prorocze, ich potwierdzenia lub inne “niezbite dowody”?

Czy nie mamy dosyc twierdzen typu: “Ludzie pojda tam, gdzie jest zycie”, gdyz tak naprawde wiemy, ze ludzie pojda po prostu tam, gdzie chca i to z bardzo roznych wzgledow?

"A teraz dzieci przedstawia scenke odtwarzajaca rozlam kosciola,
ktory doprowadzil do powstania naszego kosciola"

Przez dlugi czas zylam w swiadomosci, ze jednosc chrzescijan to okazywanie wzajemnego szacunku, organizowanie wspolnych przedsiewziec (od nieformalnych po ogromne parotysieczne konferencje z udzialem wielu chrzescijankich denominacji) ewangelizacyjnych, modlitewnych lub konferencji sluzacych ku zbudowaniu wszystkich kosciolow, wspolpraca w danym regionie geograficznym. Najprostsza formula bylo: Jednoczy nas Bog, jesli wiec zblizamy sie do Niego, zblizamy sie do siebie. Niewazne, ze mielismy rozne koncepcje kosciola, sluzby, roznice teologiczne zacierane byly miloscia i otwartoscia (zeby nie uzyc niemodnego obecnie slowa: tolerancja). Problemy pojawialy sie wtedy, kiedy dochodzilismy do wniosku, ze  jedni sluchajac tego samego Ducha Swietego co inni, dochodzili do innych wnioskow i wg tego ukierunkowywali swoje dzialania. Sytuacja niekiedy stawala sie tak powazna, ze coraz czesciej slyszalo sie stwierdzenia, ze w sumie to niewazne, czy jestesmy jednomyslni, lecz bardziej powinnismy zwracac uwage na zasade: “Kto nie jest przeciwko nam, jest z nami” i jej sie trzymac.

Rozlamow widzialam wiele.  Z reguly rozumiem, ze dzieje sie tak czesto, gdyz lider jakiejs frakcji wewnatrz juz istniejacych struktur ma inne zdanie niz jej glowny przywodca. Czesto czuje sie niezrozumiany, gdyz nie slucha sie tego, co  on “od Boga otrzymal”, rodzi sie brak osobistego zaufania, poczucie odrzucenia lub zwykla zazdrosc i o rozlam juz jest nietrudno. Nie pomaga rowniez to, ze wielu przywodcow/liderow ma za soba podobne historie rozlamowe, ktorych byli bohaterami glownymi lub w ktorych uczestniczyli aktywnie,  jakim wiec glosem autorytatywnym moga byc, skoro ich osobiste “naznaczenie” do nowego dziela bylo tylko ich decyzja indywidualna – no moze poswiadczona przez kilku przyjaciol, posiadajacych takie samo lub podobne rozeznanie w sprawie. Jakie prawo maja wiec teraz do wypowiadania opinii nieprzychylnych w stosunku do ich nastepcow? W kuluarach rozlamow widac jednak zawsze: brak poddania, samowole, pyche, lek przed utrata wplywow, zranienia, gorycz, odrzucenie, egoizm.

Slawetny i do znudzenia przywolywany przyklad sporu Barnaby i Pawla (zwiazanego takze z Markiem) jest obecnie czesto podawany jako biblijny przyklad usprawiedliwiajacy rozlamy. Nie mogli sie dogadac, kazdy mial powolanie, wizje i misje, to sie rozeszli, Pan im blogoslawil…dlaczego my nie moglibysmy? Przyklad ten jest o tyle niefortunny, ze Pawel i Barnaba pozostali nadal w tym samym kosciele; ich opinie co do sposobu poslug byly inne natomiast ich poddanie jednej prawdzie bylo bezsporne. W Biblii nie ma nigdzie wskazowek, ze Jezus wstepujac do nieba zakladal, ze Jego kosciol bedzie skladal sie z wielu denominacji, grup podzielonych w wierze w inne prawdy wiary. W modlitwie J17 Jezus przyrownal jednosc, o ktora sie modlil do jednosci, jaka on ma z Ojcem: doskonalej, stalej i wiecznej, ktorej celem jest swiadczenie swiatu o Bozej milosci.

Pare lat temu ( ze 3 czy 4 chyba) chodzilo mi po glowie slowo “rozlam”. Nie dawalo mi spokoju. Przyznaje sie, ze sieklo mnie, a nawet zdenerwowalo wtedy stwierdzenie “rozlam jest grzechem” . Sieklo mnie dlatego, bo wiedzialam, ze jest to prawda, a zdenerwowalo dlatego, ze to musialam wyczytac u biskupa katolickiego, a jeszcze bardziej dlatego, ze sugerowalo to, ze moge sie mylic, ze trwam w bledzie lub jestem ignorantem do kwadratu. Od tego wiele sie zaczelo.

W nastepnym poscie bedzie o tym czym jednosc kosciola jest, lub czym powinna byc.

przyczyny odejscia od kosciola katolickiego

Najczesciej zaslyszane przyczyny i komentarze dotyczace odejscia od kosciola katolickiego i przylaczenia sie do kosciola chrzescijanskiego nie-katolickiego lub wspolnoty eklezjalnej (lokalnej grupy  lub sieci “ponad” denominacyjnej), wyrazone w terminologii znajomej srodowiskom ewangeliczno-charyzmatycznym :-):

1. mieliśmy dość marazmu, tradycji i fasady w kościele
2. napotkani przez nas księża, którzy powinni być specjalistami od życia duchowego, byli raczej nieudolnymi opiekunami parafii, w których nic się nie działo
3. nikt tak naprawdę nie znał się na Biblii
4. nikt nie pokazywał nam jak żyć w świętości na codzień
5. w niedzielę słyszeliśmy więcej listów biskupów do wiernych niż kazań na tematy bliskiej relacji z Jezusem
6. brak żywego uwielbienia zastąpiony odklepywaniem koronek, różańców i pacierzy zniechęciło nas do modlitwy proponowanej w kościele
7. po wnikliwym studium biblijnym nie mogliśmy się już zgodzić na chrzest niemowląt, odpusty, modlitwy do Maryji i świętych, uwielbienie Eucharystii, ofiarę Eucharystyczna, Biblię plus tradycję, nieomylność i ostateczny autorytet papieża, sukcesję apostolska, wiarę na podstawie uczynków, dogmaty maryjne, księgi apokryficzne
8. brak żywej obecności Ducha świętego w kościele katolickim lub w większej jego części sprawił, że zniechęciliśmy się do form proponowanego tam uwielbienia i nabożeństw oraz nie mogliśmy mieć zaufania do pasterzy, którzy nie mieli pojęcia o kierownictwie duchowym
9. brak rozeznania wśród liderów wspólnot lub ich kompromis z prawdą ze względu na strach przez przełożonymi w kościele (proboszcz, biskup)
10. napotkaliśmy całkowity brak zrozumienia wśród hierarchii kościoła, nasze nieporozumienia wynikały z innego rozeznania i doświadczenia życia w Bogu
11. chcieliśmy być bliżej Jezusa, poznać Go i pójść na całość
12. doświadczyliśmy działania Boga żywego poza kościołem i przekonaliśmy się, że nie może być On zamknięty lub ograniczony tylko do kościoła katolickiego
13. spotkalismy ludzi, ktorzy tak blisko znali Boga, nasladowali Chrystusa i byli napelnieni Duchem Sw., ze pragnelismy podazyc za nimi, chociaz nie byli on katolikami
14. doświadczyliśmy fizycznego, wewnętrznego lub duchowego uzdrowienia poza kościołem; doświadczyliśmy niesamowitej wierności Bożej dopiero po zerwaniu więzów z kościołem katolickim
15. przestając przystępowania do sakramentów i uczęszczania na Mszę nie oznaczało, że odeszliśmy od uniwersalnego kościoła Chrystusa, lecz jesteśmy nadal w Jego kościele, a on jest Jego głową
16. nie mogliśmy przynależeć do organizacji, która słownie i oficjalnie wyznaje lojalność Chrstusowi , lecz sercem jest daleko od Niego
17. zrozumieliśmy, że kościół Chrystusa jest zbiorem przeróżnych lokalnych wspólnot zgadzających się na wyznanie podstawowych prawd chrześcijańskich; dążymy do jedności z innymi niekatolickimi kościołami chrześcijańskimi, zwracając uwagę na to, co nas łączy, nie na to, co nas dzieli; szanujemy kościół katolicki, lecz wierzymy, że nie jest on kościołem, w którym możemy wzrastać
18. byliśmy we wspólnocie, lecz jej przywódcy, z różnych względów, nie wybrali podążenia za Bogiem, a my nie mogliśmy pozostać w niewoli, kiedy zasmakowaliśmy wolności
19. cała nasza wspólnota rozeznała, że kolejnym krokiem w naszej ziemskiej pielgrzymce jest odejście od instytucjonalnego kościoła, a zbudowanie żywego kościoła lokalnego, opartego na opisie kościoła nowotestamentalnego jest naszym powołaniem ( mieliśmy przy tym potwierdzenia  z odrębnych źródeł), doświadczamy takiego błogosławieństwa Bożego, że jesteśmy pewni obranej drogi
20. samo nauczanie kościoła katolickiego nie jest złe, lecz w praktyce kościół odbiegł tak daleko od samego Jezusa, że tradycja zagłuszyła Słowa prawdy; to, co widzimy nie przypomina w niczym kościoła opisanego w Biblii

Jakie byly Twoje?

dodane z komentarzy:

• crimen sollicitationis – dokument Watykanski z 1962 roku nakazujacy utajnianie spraw podczas prowadzenia sledztwa kanonicznego w sprawie wykroczen seksualnych kleru, nie zabraniajacy jednak wspolpracy z organami scigania
• SNAP -the Survivors Network of those Abused by Priests.
• Kosciol Katolicki nie rozliczyl sie ze wspolpracy z tajna policja i wywiadem rezimow totalitarnych. W jej wyniku szkody doznali nie tylko zwykli ludzie ale w wielu przypadkach szereg duchownych, piastujacych wazne funkcje, pomagalo przesladowac ksiezy pomagajacych opozycji. Vide: x. Chojnacki, Isakowicz-Zaleski, Popieluszko, Jancarz (nie bez powodu nazywal Episkopat – KC w fioletach) i wielu innych. Kosciol dzis z pomoca sprzyjajacych im osob we wladzach i odpowiedzialnych instytucjach blokuje otwarcie dokumentow. Komisje koscielne majace badac te sprawy okazaly sie wielka fikcja…
• Niechec do rozliczenia pedofilii takze przypadkow w Polsce, ktore jak wybuchna, mocno wstrzasna polskim Kosciolem

unity. part 6

The text is taken from Ecumenism without Compromise by Peter Kreeft

wersja polska poniżej, części poprzednie gdzieś na blogu

Recap and Example

Let’s go through the whole thing one more time in a somewhat different way because it’s an apparently an impossible, unbelievable point: this hope for ecumenical reunion without compromise.

Already ecumenism has defied predictions and expectations.  Apparently easy bridges have not been built, for example between Catholics and Orthodox.  While apparently impossible ones have been built, for instance the Catholic-Lutheran agreement on Justification.

In my individual experience I find the same surprising principle to be true.  I often find more mutual understanding between myself and a fundamentalist Southern Baptist who sincerely believes I am worshipping the great whore of Babylon and on my way to Hell, or with a Muslim who uncompromisingly rejects my belief that Christ is Lord as utter pagan blasphemy, than I find with some active Catholic laity, nuns, especially ex-nuns, priests and even bishops!  As fellow Catholics we may agree on more articles of faith than I do with the Protestant or the Muslim, yet I sense we disagree more fundamentally than I do with the Protestant or the Muslim, and not just by personal temperament.
Here’s a mystery and when I try to unravel it, here’s what I came up with.

Let’s begin at the beginning with God, and the nature of God, and the will of God.  God is Love and God wills above all for us all to enter into that Love forever: to incorporate us into the very mystery of the life of the Trinity.  Everything that God does, from banging out the big bang, to incarnating His own Son, to arranging for each and every hair that falls from our head, everything He does is done for that end.  Now with this general and very Heavenly principle in mind, let us look at something very earthly and very particular.

Let’s look at the ecumenical situation in a very local time and place.  Latin America today.  Catholics are complaining that Evangelical, Fundamentalist, and Pentecostal sects are stealing sheep.  Protestant sects are growing and Catholic percentages are declining.  Well, instead of complaining, let’s look deeper at the reality.  Why is this happening?  I think the ultimate reason is because God is Love.  Because God wills to draw all men to Himself.  Because of that spiritual gravity, because nature abhors a vacuum, spiritually as well as physically, and because the Catholic Church has been so remiss in giving God’s children the fullness of the spiritual food that God has given the Church to give out, therefore, the children have been going elsewhere to eat it.

And God has allowed this because God is a good father.  And a good father would rather see his children go away from home and live, than stay home and die.  Of course things are not that simple, of course motives for leaving the Church and joining the sects are many and mixed and some are simply bad, but still I think the main force that’s driving these events is in the realm of the spirit is the Spirit.  When these sheep find little or no Christ in the Catholic Church, whoever’s fault that is, and find Christ more really in a sect, more really objectively and not just subjectively, and certainly not just emotionally, then they’re moving closer to and not farther from the fullness of the Catholic faith.  They may have left the Eucharist, the real presence of Christ in the Catholic Church, and that is the fullest presence of Christ in this world, but they did not know the Person who is present there, and whose body they ate with their bodies, but not with their souls.

When these starving sheep leave home to find the manna of Christ in the sects, they are learning the lesson one that should have learned as Catholics but didn’t.  And that lesson one is the only possible foundation for lesson two and three and four.  That is, the fullness of the faith that the Catholic Church has, the building, rests on one foundation.  As Catholics, these people may have gotten the real presence of Christ in the Eucharist, but they didn’t get the real presence of Christ in their hearts and in their lives.  They got the upper stories of the Catholic skyscrapers, but not the foundation.  Not the faith and the hope and the love relationship with Christ as Lord and Savior.  Therefore, in order to become good Catholics, they must first become good Protestants.

 

Podsumowanie i Przykład

Przejdźmy przez nasz tok myślenia jeszcze raz w nieco inny sposób, gdyż jest to prawdopodobnie niemożliwe i trudne do uwierzenia, aby nadzieja na jedność ekumeniczną oparta była na bezkompromisowości.

Sam ekumenizm definiuje założenia i oczekiwania. Okazuje się, że biorąc pod uwagę np. katolików i prawosławnych, to można stwierdzić, że nie istnieją żadne proste mosty połączeń . Okazuje się także, że mosty niemożliwe do wyobrażenia zostały już zbudowane, dla przykładu podajmy porozumienie katolicko luterańskie na temat usprawiedliwienia.

W moim osobitym doświadczeniu znajduję również te same zaskakujące zasady. Często znajduję więcej wspólnego zrozumienia z fundamentalistycznym południowym baptystą, który szczerze wierzy, że czczę wielką nierządnicę Babilonu i zdążam do piekła, lub z muzułmaninem, który bez dwóch zdań odrzuca moją wiarę w Chrystusa jako Pana określając ją jako pogańskie bałwochwalstwo, niż mógłbym znaleźć pośród aktywnego laikatu katolickiego, wśród zakonnic, szczególnie byłych zakonnic, księży a nawet biskupów! Wielokroć będąc pośród braci katolików jestem w stanie zgodzić się z nimi na więcej artykułów wiary, niż z protestantem lub muzułmaninem, lecz odczuwam z nimi większą niezgodę niż z protestantem czy muzułmaninem, i nie dotyczy ona tylko temperamentu osobistego. I oto tu leży tajemnica, a kiedy próbuję ją zrozumieć, oto do czego dochodzę.

Zacznijmy od samego Boga, Jego natury i Jego woli. Bóg jest miłością i pragnie ponad wszystko, abyśmy wkroczyli w Jego miłość: abyśmy zostali włączeni w samo misterium życia Trójcy. I wszystko, co czyni Bóg, zdąża do tego jednego końca: od wybuchu big bang, przez wcielenie własnego Syna, po ułożenie każdego włosa, który spada nam z głowy.  Przyjmując takie ogólne i niebiańskie założenie, spójrzmy teraz na coś bardziej ziemskiego i szczególnego.

Przyjrzyjmy się sytuacji ekumenizmu w konkretnym czasie i miejscu, a mianowicie we współczesnej Ameryce Płd. Katolicy narzekają, że ich procent umniejsza się. Zamiast narzekać, spójrzmy głębiej na rzeczywistość. Dlaczego się właśnie tak dzieje? Myślę, że główną przyczyną jest sam Bóg, który jest Miłością. Gdyż Bóg pragnie przyciągać ludzi do Siebie. Z powodu tej właśnie duchowej grawitacji, z powodu tego, że ludzka natura nienawidzi próżni, duchowej i fizycznej, i z powodu tego, że kościół katolicki odpuścił sobie w dziedzinie przekazu pełni duchowej Bożym dzieciom, dlatego dzieci zaczęły chodzić gdzie indziej, aby się pożywić.

Bóg zezwala na to, gdyż jest dobrym ojcem. A dobry ojciec chciałby raczej, aby jego dzieci odeszły z domu i żyły, niż zostały w domu i umarły. Oczywiście, że nie jest to takie proste; oczywiście, że odchodzenie od kościoła i przyłączanie się do sekt ma różne i wielorakie podłoże i niektóre z nich są po prostu złe, lecz cały czas myślę, że główną przyczyną, dla których się to dzieje w duchu jest sam Duch. Kiedy owce te znajdują mało lub niewiele Chrystusa w kościele katolickim, bez względu na to, czyja jest to wina, a znajdują Chrystusa bardzieh w sektach, bardziej w sposób obiektywny, niż subiektywny, a na pewno nie wyłącznie emocjonalny, to wtedy zbliżają się oni tak na prawdę do pełni kościoła katolickiego, zamiast się od niej oddalać. Może zostawili oni Eucharystię, prawdziwą obecność Chrystusa w kościele katolickim, a jest to najpełniejsza obecność Chrystusa w świecie, lecz wcześniej nie znali oni Osoby tam obecnej, a przyjmując Go ciałem nie przyjmowali Go duszą.

Kiedy te wygłodzone owce zostawią dom aby znaleźć mannę Chrystusa w sektach, uczą się pierwszej lekcji, której powinni się nauczyć jako katolicy, lecz jej się nie nauczyli. A ta pierwsza lekcja jest jedynym możliwym fundamentem do lekcji drugiej i trzeciej i czwartej. Pełnia wiary kościoła katolickiego jest oparta na tym fundamencie. Jako katolicy, ludzie ci być może przyjęli prawdziwą obecność Chrystusa w Eucharystii, lecz nie przyjęli prawdziwej obecności Chrystusa w swych sercach i życiu. Weszli oni na wyższe piętra katolickich drapaczy chmur, lecz nie zaliczyli fundamentów. Zabrakło wiary, nadzieji i miłości w relacji z Chrystusem jako Panem i Zbawicielem. Dlatego też, aby zostać dobrymi katolikami, muszą najpierw stać się dobrymi Protestantami.

 

 

Share this Post

jeden kościół?

Większość osób przechodzących z kościoła katolickiego do innego kościoła chrześcijańskiego, staje przed problemem określenia swojej tożsamości odzwierciedlającej przynależność do określonej formacji duchowej. W końcu wyjście z kościoła szczycącego się największą liczbą członków na ziemi oraz najdłuższym nieprzerwanym okresem istnienia, to nie byle co!

Ci, którzy postrzegają kościół katolicki jako Babilon (przyczyny odejścia są więc bardziej teologiczne), mogą odetchnąć z ulgą, gdyż wydostanie się spod religijnej zwierzchności daje im poczucie niezależności (w końcu stoi przecież jak byk, że Duch św. we wszystkim nas pouczy i nie potrzebujemy innych mądrali:

1 J 2,27

Co do was, to namaszczenie,
które otrzymaliście od Niego, trwa w was
i nie potrzebujecie pouczenia od nikogo,
ponieważ Jego namaszczenie poucza was o wszystkim.).

Ci, którzy zostali zewangelizowani przez braci odłączonych, ale w kościele bywali z okazji chrztów i ślubów, nie przeżywają wielkich micyji, tylko cieszą się, że w końcu są zbawieni i mogą świadomie przeżywać swoją wiarę.

Ci, którzy chyłkiem prześlizgnęli się do jakiegoś niekatolickiego chrześcijańskiego kościoła lokalnego, najczęściej ze względu na znalezienie odpowiedzi na swoje problemy czy pytania, są najczęściej pocieszani twierdzeniami, iż kościół jest tam, gdzie dwaj albo trzej gromadzą się w Jego imię. No i że kościół to my, a nie instytucje czy budynki, i że wszyscy świadomi (nowo narodzeni) chrześcijanie są członkami kościoła Jezusa. I po krzyku.

reszta tu

Share this Post

unity. part 5

wersja polska poniżej

part 1 part 2 part 3 part 4

Why Not Now?

Well, if God can do this, if God can effect an ecumenical reunion, why not now?  Why does he delay?  God never delays.  Well then if the teachings of the Church are true, why doesn’t God convince Protestants of those truths?  I think the reason is spiritual and personal, more than theological.

Why should God let Protestants become Catholics when many Protestants, perhaps most, already know Christ more intimately and personally than many Catholics, perhaps most!  How can God lead Protestants home to the fullness of faith in the Catholic Church until the Catholic Church becomes that fullness that they knew as Protestants plus more, not any less!  When Catholics know Christ better than Protestants do, when Catholics are better Protestants than Protestants, then Protestants will become Catholics in order to become better Protestants!

When Catholics are evangelized, Protestants will be sacramentalized.  But not before!  Evangelizing comes first.

So I think we Catholics have to change first.  But that change involves not the slightest compromising with anything Catholic: no dumbing down of the faith and no addition from without, no paganization nor secularization nor negation not weakening.  Only a rediscovery of our own essence from within.  Frankly, it is the Protestants who are going to have to add to the doctrines they rejected by seeing them differently.  What we have to add, or rather, rediscover is something even more important then doctrines: namely the relationship that we have neglected.  A truer relationship with a person is even more important than a truer concept about him.  So that point will probably make many Protestants cheer.

But any good Protestant who is hearing this ought to protest one thing I said a few moments ago: namely that Protestantism is essentially a protest movement, essentially negative.  Protestants defend Protestantism as essentially positive.  Why?  Not because it doesn’t have a pope or Transubstantiation or purgatory or rosary, that is negative.  But because it knows Christ, because its essence is the absolute all-sufficiency of Christ.

But that means that good Protestants are Protestants for exactly the same good reason that good Catholics are Catholic: out of fidelity to Christ.  So if the Protestant and the Catholic are both totally sincere about this Christocentrism, If both sections of Christ’s orchestra want only to follow the baton of Christ the one conductor, and if they never yield on this holy fanaticism of love and loyalty to Christ, then they will play in harmony.  For we know that Christ’s will is harmony, and unity.  Look at that most intimate glimpse of the inner life of the Trinity that we have in Scripture: Christ’s high priestly prayer to His Father just before His death in John 17.  Unity is central to it.  Departure from Christ was the fundamental cause of the Church’s tragic divisions in the first place.  Another word for departure from Christ is “sin.”  Therefore, return to Christ will be the cause of the Church’s return to unity.  That is simple logic.  I could put that into a syllogism.  It is also simple sanity and sanctity.  Another word for “return to Christ” is “sanctity.”

When bishops and theologians become saints, then Catholics will become Evangelicals and Evangelicals will become Catholics.  When both Protestants and Catholics become saints they will become one.  For a saint means only an “alter Christos,” another Christ, a little Christ, and Christ is not divided.  Christ’s body is not divided.  When Christ comes at the end of the world to marry His Church, He will not be a polygamist.  The Church will not be His harem.

Taken from Ecumenism without compromise by Peter Kreeft

Dlaczego nie teraz?

Jeżeli więc Bóg może to uczynić, jeżeli Bóg może wpłynąć na zjednoczenie ekumeniczne, dlczeo nie miałby uczynić tego teraz? Dlaczego zwleka? Bóg nigdy nie zwleka. Jeżeli więc nauczanie kościoła jest prawdziwe, dlaczego Bóg nie przekona protestantów do tych prawd? Sądzę, że przyczyna tkwi bardziej w sprawach duchowychi osobistych, niż w teologicznych.

Dlaczego Bóg miałby pozwolić protestantom stać się katolikami, kiedy to protestanci, a prawdopodobnie przynajmniej większość z nich, zna Chrystusa bliżej i bardziej osobiście niż wielu katolików, a prawdopodobnie niż większość z nich! Jak Bóg miałby prowadzić prostestantów do domu, do pełni wiary w kościele katolickim, jeżeli kościół katolicki nie jest pełnią przez nich poznaną wcześniej plus czymś więcej, a nie mniej! Kiedy katolicy znają Chrystusa bliżej niż protestanci, kiedy katolicy bądą lepszymi protestantami niż sami protestanci, wtedy protestanci staną się katolikami, aby zostać jeszcze lepszymi protestantami!

Kiedy katolicy będą ewangelizowani, protestanci będą “sakramentalizowani”, lecz nie wcześniej!  Ewangelizacja musi być pierwsza.

Myślę więc, że to my, katolicy musimy się zmienić jako pierwsi. Zmiana ta nie zawiera jakiegokolwiek kompromisu ze strony katolicyzmu: żadnego ogłupiania wiary, żadnych dodatków, żadnego pogaństwa ani sekularyzacji ani też negacji lub osłabiania. Tylko ponowne odkrywanie naszej istoty od wewnątrz. Mówiąc szczerze, to protestanci będą musieli dodać parę wcześniej odrzuconych doktryn, które rozumieli inaczej. Co my musimy dodać, lub raczej, odkryć na nowo jest ważniejsze niż doktryny: relację, którą zaniedbaliśmy. Prawdziwsza relacja z osobą jest ważniejsza, niż prawdziwsza idea na temat tej osoby. Ten punkt na pewno zadowoli wielu protestantów.

Lecz każdy porządny słyszący to protestant powinien zaprotestować przeciwko jednej rzeczy, o której wspomniałem: a mianowicie przeciwko temu, że protestantyzm jest zasadniczo ruchem protestującym, zasadniczo więc negatywnym. Protestanci bronią protestantyzmu jako zasadniczo pozytywnego. Dlaczego? Nie dlatego, że nie posiadają papieża, transubstancjacji, czyśćca czy różańca, gdyż są to elementy negatywne. Ale dlatego, że znają Chrystusa, gdyż istotą protestantyzmu jest samowystarczalność Chrystusa.

Oznacza to więc jednak, że dobrzy protestanci są protestantami z tego samego powodu, z którego katolicy są katolikami: z powodu wierności Chrystusowi. Jeżeli więc zarówno protestant jak i katolik są szczerze chrystocentryczni, jeżeli obie sekcje orkiestry Chrystusa pragną podążać za batutą Chrystusa, jedynego dyrygenta, i jeżeli nigdy nie mają zamiaru poddać się w tym świętym fanatyźmie miłości i lojalności względem Chrystusa, zagrają harmonijnie. Wiemy przecież, że wolą Chrystusa jest harmonia i jedność. Popatrzmy na najbardziej intymny moment życia wewnętrznego Trójcy opisanego w Piśmie św.: modlitwa Chrystusa, najwyższego kapłana, skierowana ku Ojcu, tuż przed śmiercią w Ewangelii Jana 17. Jedność jest tutaj w centrum. Odejście od Chrystusa było główną przyczyną tragicznych podziałów kościoła. Innym słowem na odejście jest “grzech”. Dlatego też, powrót do Chrystusa będzie przyczyną ponownego zjednoczenia. Taka prosta logika. Mógłbym to ująć syllogizmem. Jest to również prosta trzeźwość i świętość. Innym słowem na “powrót do Chrystusa” jest “świętość”.

Kiedy biskupi i teologowie stają się świętymi, wtedy katolicy staną się ewangelikalistami a ewangelikaliści staną się katolikami. Kiedy protestanci i katolicy zostaną świętymi, wtedy będą jednym. Gdyż święty to nic innego jak “alter Christos”, kolejny Chrystus, mały Chrystus, a Chrystus nie jest podzielony. Ciało Chrystusa nie jest podzielone. Kiedy Chrystus przyjdzie przy końcu czasów aby poślubić Swój kościół, nie będzie poligamistą. Kościół nie będzie Jego haremem.

Share this Post

unity.part 4

wersja polska poniżej

part 1 part 2 part 3

A Surprising Clue

But reunion without compromise between Catholics and Protestants still seems impossible.  Yet, here’s a surprising clue that it may be possible after all: the main point of what I said in the last few minutes “Jesus only,” “the all sufficiency of Christ,” that’s the essential Protestant point and it was just made by me, a Catholic.

That point seems to be an essential dividing point for Catholicism seems to Protestants to violate that point.  Catholicism seems to Protestants to be “Christ plus paganism,” “the Ark plus the barnacles,” or “Christ plus many human traditions and historical accretions,” “Christ plus the pope,” “Christ plus Mary,” whatever.  The most serious Protestant objection to Catholicism as a religion, not just as a theology, is that it violates the scriptural teaching of the all sufficiency of Christ, the teaching that there is one mediator between God and man, the man Christ Jesus.

To Protestants, Catholicism seems to add other mediaries, other intermediaries between man and Christ: Mary, the saints, the Church, Sacraments, priests, human traditions.

But I suggest that if Protestants make just one single adjustment in their vision, they will see the possibility of reunion.  Not just theologically, but more deeply religiously and spiritually, without any compromise at all.  And that one adjustment is not to see Christ in any different way at all, but to see the Church in a different way.  Not as an obstacle between us and Christ, not even as an intermediary between us and Christ, but as the very body of Christ Himself.

And why would they make that adjustment?  Well, which of these two concepts of the Church is the scriptural way of seeing it?  Come on, answer honestly.  You read the Bible and isn’t the Bible the supreme authority for any Protestant?  Once Protestants see the Church’s identity, they can love her instead of fearing her because the body of Christ is Christ as your body is you.  It’s not an alien, it’s not an obstacle.  How can your own body be an obstacle?  How Gnostic!  The body is not your prison house, or your coffin, or your punishment.  It’s not even your tool, or your clothing, or your house.  It’s not This Old House.  It’s you.  Although it’s not the whole you.  It’s not your head, or your soul.  The same is true of Christ’s body which is what the New Testament calls the Church.  It is Christ.  Though it’s not the whole Christ.  He is her head.  And the Holy Spirit is her soul.

Protestants will not and should not stop protesting against the Catholic Church until they see the totally Christocentric character of her and all her teachings.  Sometimes, the understanding of the Church’s Christocentrism can be the key to understanding the Christocentric nature of each of the Church’s teachings.  And sometimes, it works the other way around.  Doctrine by doctrine, yielding its Christocentric treasure at the heart as it is more deeply explored and understood.  As Christ the teacher appears at the heart of each of the Church’s teachings.  I know a number of Protestants who have read the Church’s new Catechism and had been amazed at how consistently Christocentric everything in it is.  And unless Protestants see this, how could they think of reunion with Catholics?  And how can they see this, unless Catholics show it to them?  And how can Catholics show it to them, unless they see it themselves?  And how can they see it, unless they have a teacher, a preacher?  As it is written, “How beautiful upon the mountains are the feet of them that preach the good news.”

In this light, it seems to me, clearly Providential that God has raised up for our time, the time of the end of the second millennium, the millennium of Christian disunity, and the beginning of the third millennium, hopefully the millennium of Christian re-unity, has raised up John Paul the Great.  The most Christocentric pope of modern times, probably of all times.  The most ecumenical pope of all times, and yet one who is totally and traditionally and enthusiastically Catholic.  Is the pope Catholic?  There have been times in the Church’s dark history when that joke was not funny.  Today it’s funny.

Taken from Ecumenism without compromise by Peter Kreeft

Zaskakująca wskazówka

Bezkompromisowe zjednoczenie protestantów i katolików nadal wydaje się jednak niemożliwe. Lecz tutaj właśnie znajdujemy zaskakującą wskazówkę, która jest w stanie umożliwić ponowne połączenie: główny punkt, o którym mówiłem w ostatnich minutach, “tylko Jezus”,  “samowystarczalność Jezusa”, jako istotny punkt protestancki, a ja – katolik właśnie go poruszam.

Kwestia ta wydaje się być zasadniczym punktem dzielącym, gdyż katolicyzm wg protestantów zaburza ten stan. Katolicyzm wydaje się dla protestantów być “Chrystusem z dodatkiem pogaństwa”, “arką z dolepionymi skorupiakami”, czy “Chrystusem z ludzkimi tradycjami i historycznymi nawarstwieniami”, “Chrystusem z papieżem”, “Chrystusem z Maryją” itp. Głównym zarzutem protestanckim co do religii katolickiej, nie tylko jako teologii, jest naruszenie biblijnego nauczania na temat samowystarczalności Chrystusa i wyłączności pośrednictwa Jezusa Chrystusa pomiędzy Bogiem a czlowiekiem.

Dla protestantów katolicyzm wydaje się dorzucać innych pośredników pomiędzy czlowiekiem a Chrystusem: Maryję, świętych, kościół, sakramenty, księży, tradycje ludzkie.

Lecz pozwolę sobie zasugerować protestantom jedną korektę do ich sposobu postrzegania, dzięki której ujrzą możliwość zjednoczenia. Nie tylko w sensie teologicznym, lecz w głębszym religijnym i duchowym, bez wymaganych żadnych kompromisów. Zmiana ta nie dotyczy postrzegania Chrystusa w innym świetle, lecz postrzegania kościoła na nowy sposób. Mianowicie nie jako przeszkody stojącej pomiędzy nami a Chrystusem, nie jako pośrednika pomiędzy nami  a Chrystusem, lecz jako prawdziwego ciała samego Chrystusa.

Dlaczego mieliby oni przystać na taką zmianę? Zauważmy, która z tych dwóch koncepcji kościoła jest obrazem biblijnym? Bądźmy przy tym szczerzy. Czytasz Biblię i czyż nie jest ona najwyższym autorytetem dla każdego protestanta? Kiedy protestanci ujrzą charakter kościoła, zaczną go kochać zamiast się go bać, gdyż ciało Chrystusa jest Chrystusem, tak jak twoje ciało jest tobą. Nie jest kimś obcym, ani nie jest przeszkodą. Jak twoje własne ciało mogłoby być przeszkodą? Byłaby to gnoza! Twoje ciało nie jest więzieniem, trumną czy też karą. Nie jest nawet twoim narzędziem, odzieniem, czy mieszkaniem. Jest tobą. Jakkolwiek nie pełnią ciebie. Nie jest twoją głową lub duszą. Taka sama prawda może być powiedziana o ciele Chrystusa, które w Nowym Testamencie jest nazwane kościołem. Kościół to Chrystus. Jakkolwiek to nie pełnia Chrystusa. On jest jego głową, a Duch święty jest jego duszą.

Prostestanci nie przestaną i nie powinni protestować przeciwko kościołowi katolickiemu dopóki nie ujrzą całkowicie chrystocentrycznego charakteru i całego nauczania kościoła. Niekiedy zrozumienie chrystocentryzmu kościoła może być kluczem do zrozumienia chrystocentrycznej natury całego nauczania w kościele katolickim. Niekiedy również działa to w drugą stronę. Rozważając w sercu dogmat po dogmacie, poddając go chrystocentrycznej zasadzie, dochodzi się do głębszego zrozumienia. Chrystus nauczyciel staje się widoczny w sercu każdego nauczania kościoła. Znam wielu protestantów, którzy po przeczytaniu katechizmu kościoła katolickiego ze zdziwieniem ujrzeli chrystocentryczną konsekwencję wszystkiego, co tam zawarte.  A jakże protestanci mieliby myśleć o zjednoczeniu z katolikami, jeżeli tego nie ujrzą? A jakże katolicy mieliby na to wskazać, skoro sami tego nie widzą? A jakże mieliby to ujrzeć, skoro nie mają nauczyciela, kaznodzieji? Jak jest napisane: “Jak piękne stopy tych, którzy zwiastują dobrą nowinę!”

Ujmując to zagadnienie w tym świetle, wydaje mi się, że w sposób opatrznościowy sam Bóg spowodował, że w naszych czasach końca drugiego milenium, które charakteryzowało się podziałem, i na początku trzeciego milenium, z nadzieją na milenium zjednoczenia chrześcijańskiego, Bóg powołał Jana Pawła Wielkiego. Najbardziej chrystocentrycznego papieża czasów współczesnych, a prawdopodobnie w całej historii. Najbardziej otwartego na ekumenię, a jednocześnie całkowicie tradycyjnego i entuzjastycznie katolickiego.  Czy papież jest katolikiem? W ciemnych fragmentach historii kościoła bywało, że taki żart nie był wcale śmieszny. Dzisiaj jest.

Share this Post

unity. part 3

wersja polska poniżej

part 1

part 2

Common Ground

So the reunion must be on Catholic grounds.  That is, complete, universal grounds.  That is the essentially and distinctively Catholic point: essential Catholic point and it is non-negotiable for any faithful Catholic.

But at the same time, reunion must be on Protestant grounds.  And these are equally non-negotiable.  What I mean by that is the essentially and distinctively Protestant point: the central Protestant point seems to be the opposite of the Catholic one, namely the simple all sufficiency of Christ alone.  Jesus only.  Jesus plus nothing.  Jesus straight, not mixed drink.  If reunion is possible, that is its only foundation.  The Church’s one foundation is Jesus Christ her Lord.

Now of course that doesn’t have to mean, and it shouldn’t mean “no creed but Christ” or “Jesus only and therefore no Church” or “Jesus only therefore no Sacraments” for most Protestants do have a creed and a church and sacraments.

So perhaps those two central points already overlap a bit, or more than a bit.  In fact they overlap so much that we can say, without trickery, that the whole reason for being a Catholic is to be the best possible evangelical Protestant.

What I mean by that strange statement is that the essence of evangelical Protestantism is to be one with Christ, to meet Christ, and that’s the best reason to be a Catholic.  That’s the reason for the Mass, and the Eucharist, namely the Protestant thing of meeting Christ.  That’s the whole point of the Catholic thing of the Church, and of the Sacraments and of the Saints and all of the rest.  Take the Eucharist.  Christ is no great because of the Eucharist, the Eucharist is great because of Christ.  We Catholics don’t try to squeeze Christ out of the Church like orange juice out of an orange, Christ gave us the Church.  We got the Church from Christ first of all.  Only then do we get Christ from the Church because He put Himself into her.  The Church is the servant, the messenger.  The Church is Christ’s body, but the body is the head’s body.  We don’t idolize anything.  Protestants accuse Catholics of idolatry, ecclesiolatry, sacramentiology, Mariolatry, Christ is the only “idol.”  The total “idola” or “icon” or “image” of God.  We do not idolize, for instance, the doctrine of the Real Presence.  It’s only a doctrine, though it’s a true doctrine.  We worship Christ not doctrines about Christ.  The Real Presence is the real presence of Christ.  Christ alone is the absolute everywhere in Catholicism.  Mary for instance, is holy only because of her relationship to Christ.  She gave us Him by freely consenting to be His mother.  And He gave us her, from the Cross.  “Behold, your mother.”

wersja polska

Wspólna płaszczyzna

część 1

część 2

Zjednoczenie więc musi nastąpić na podłożu katolickim. Czyli na powszechnym i pełnym. Jest to istotny i wyróżniający się katolicki punkt: nienegocjowlany dla żadnego wiernego katolika.

Jednocześnie jednak zjednoczenie musi nastąpić na płaszczyźnie protestanckiej. I ta jest również nienegocjowalna. Co rozumiem pod tym pojęciem jest istotą i charakterystycznym punktem protestanckim, który wydaje się stać w opozycji do katlickiego, głównie odnosząc się do samowystarczalności Chrystusa. Tylko Jezus. Jezus plus nic. Czysty Jezus, bez domieszek. Jeżeli zjednoczenie jest możliwe, to tylko to  może być fundamentem. Fundamentem kościoła jest Jezus Chrystus, jego Pan.

Oczywiście nie musi i nie powinno to oznaczać wyboru “Chrystusa, lecz bez credo (ustalonego wyznania wiary) lub “tylko Jezusa, bez kościoła” lub “tylko Jezusa bez sakramentów”, gdyż większość protestantów posiada credo, kościół i sakramenty.

Być może więc te dwa główne punkty nieco się zazębiają, a może są bliżej niż myślimy. Tak naprawdę to zazębiają się one tak bardzo, że możnaby użyć stwierdzenia, bez uciekania się do podstępu, że główną przyczyną bycia katolikiem jest bycie jak najlepszym ewangelikalnym protestantem.

Tym dziwnym stwierdzeniem chciałbym wyrazić, że istotą protestantyzmu ewangelikalnego jest zjednoczenie z Chrystusem, spotkanie z Chrystusem, a to jest przecież główną przyczyną bycia katolikiem. To jest powodem sprawowania Mszy św. i Eucharystii, a mianowicie protestancki sposób na spotkanie Chrystusa. Jest to główny powód katolickości kościoła, sakramentów, świętych i całej reszty. Weźmy Eucharystię. Chrystus nie jest wspaniały z powodu Eucharystii, lecz to Eucharystia jest wspaniała z powodu Chrystusa. My, katolicy nie próbujemy wycisnąć Chrystusa z kościoła jak soku z pomarańczy, gdyż Chrystus dał nam kościół. Najpierw otrzymaliśmy kościół od Chrystusa. Dopiero potem otrzymaliśmy Chrystusa przez kościół, gdyż On sam w nim się umieścił. Kościół jest sługą, posłańcem. Kościół jest ciałem Chrystusa, lecz ciało to jest ciałem głowy. Nie ubóstwiamy niczego. Protestanci zarzucają katolikom bałwochwalstwo, przebóstwienie kościoła, uwielbianie sakramentów i Maryji. Chrystus jest jedynym “idolem“. Totalnym “bóstwem“, “ikoną“, “obrazem” Boga. Nie czcimy na przykład dogmatu o prawdziwej (realnej) obecności Chrystusa w Eucharystii. Jest to tylko dogmat, choć jest prawdziwy. Czcimy Jezusa, a nie dogmaty o Nim. Prawdziwa obecność jest prawdziwą obecnością Chrystusa. Sam Chrystus i tylko On jest absolutnie wszystkim w katolicyźmie. Maryja na przykład  jest świętą tylko z powodu relacji jaką miała z Chrystusem. Dała nam Jego poprzez dobrowolne przyzwolenie na zostanie Jego matką. A On dał Ją nam, wymawiając na krzyżu słowa: “Oto matka twoja“.

This was the third part from article by Peter Kreeft titled “Ecumenism Without Compromise”

Jest to trzecia część artykułu Petera Kreefta zatytułowanego “Ekumenizm bez kompromisów”

Share this Post